*1764 – † po 1812 – syn Olbrachta i Domiceli Szeliskiej, prawnuk Waleriana Kruszyńskiego i Teresy Magdaleny Konopackiej. Antoni Kruszyński podczas insurekcji i powstania na Pomorzu zajmował stanowisko gen. majora pospolitego ruszenia. Osłaniał między innymi odwrót wojsk gen. Henryka Dąbrowskiego z terenu Pomorza. Antoni był do 1794 roku ostatnim dziedzicem dóbr Polskiego Konopatu, po tym jak został on znacjonalizowany przez Prusaków w akcie zemsty za udział Antoniego w Insurekcji Kościuszkowskiej. Z opracowań korespondencji frontowej „ŹRÓDŁA WOJSKOWE DO DZIEJÓW POMORZA W CZASACH KSI ĘSTW A WARSZAWSKIEGO.
CZĘŚĆ I ZAJĘCIE POMORZA 1806/7 R.” wynika iż Antoni w 1906 oraz 1907 roku przebywał w rodzinnych stronach tj, Świeciu i okolicach. Miejscem zamieszkania jego oraz rodziny był Gdańsk a konkretnie ówczesne dobra rodziny Schonfeld czyli dzisiejsze Łostowice.(27/03/1807 Walentego Wolskiego z Niestępowa Pamiętnik) 24 stycznia 1807 roku Generał Dąbrowski mianuje Kruszyńskiego na komendanta miasta Świecie.
„Świecie 24 stycznia 1807
Gen. Dąbrowski do gen. Kruszyńskiego.
Daję ordynans gen. Kruszyńskiemu, aby natychmiast objął tu komendę miasta i stosownie do tego obowiązku strzegł wszelkiego porządku, w mieście karność największą utrzymywał. Starał się, aby jak najliczniejsze magazyny zwiezione były. Uformował komisarjat do przyjmowania zewsząd rekwizytów wojskowych. Zostawione tu powstanie pomorskie do służby miejscowej użył. Nakazał i dopilnował, ażeby zawsze 10 koni było gotowych i dwoje sanek, lub bryczek dla kurjera.”
