osadnicy pochodzący z Niderlandów i Fryzji (Holendrzy, skrótowa nazwa „olędrzy”). W XVI –XVIII w. zakładali wsie na ziemiach pruskich, na Kujawach i w Wielkopolsce (od schyłku XVIII w.) Jako mennonici emigrowali z powodów religijnych, prezentowali najwyższą w Europie kulturę rolną i hodowlaną. Zagospodarowywali odłogi i trudne do uprawy nieużytki, podmokłe, lesiste. Olędrzy obejmowali ziemie na podstawie kontraktu dzierżawnego, uiszczali czynsze, sporadycznie świadczyli robociznę. Jako ludzie wolni, rządzili się własnym prawem, z szerokim samorządem gromadzkim, zachowywali odrębność wyznaniową. Z czasem olędrzy utracili jednolitość etniczną, pojawili się wśród nich Niemcy oraz Polacy. W XVII–XVIII w. powstawały wsie „olęderskie” w wyniku przenoszenia na prawo olęderskie osad już istniejących.
